annaoj 07.07.2008 13:26

1. Czy gdy popełniając grzech wydaje mi się, że jest on ciężki, a po pewnym czasie dochodzę do wniosku, że ze względu na materię nie był ciężki, to ten grzech liczy się jako ciężki czy lekki?
2. W moim domu jest kilka przedmiotów, o których wiem lub podejrzewam, że nie zostały uczciwie zdobyte np. wyniesione z pracy przez rodziców). Czy mogę korzystać z tych przedmiotów? Co mam w tej sytuacji zrobić? Czy mogę pozwolić, aby inni domownicy korzystając z tych rzeczy np. naprawiali coś dla mnie? Czy powinnam zwrócić im uwagę, gdy nie mam pewności, skąd te rzeczy pochodzą?
3. Czy jeśli myślę o rodzicach np. że wymyślają sami dodatkową pracę w niedzielę, że coś, co robią nie jest konieczne itp. i towarzyszą mi przy tym negatywne uczucia ( nie wiem dokładnie jakie, coś w rodzaju niechęci, żalu, przykrości), to jest to grzech?

1. Gdy człowiek robi coś złego będąc niesłusznie przekonany, że popełnia grzech ciężki, rzeczywiście go popełnia. Bo mimo (błędnej) wiedzy, ze chodzi o poważną sprawę, jednak się na grzech zdecydował. Ale proszę pamiętać, że zasada ta niekoniecznie dotyczy skrupulatów...

2. Trudno w takich sprawach radzić... Co zrobić? Jeśli jesteś pewna, ze rzeczy zostały ukradzione, to spróbuj delikatnie o sprawie porozmawiać z tymi, którzy te rzeczy przynieśli. Ale to nie Ty odpowiadasz za to, co zrobił ktoś inny. Gdy nie chodzi o jakieś bardzo drogie przedmioty, to nie stawiaj sprawy na ostrzu noża. Nic się nie stanie, gdy przy ich pomocy ktoś ci coś naprawi. Jeśli możesz, to kup taki sam przedmiot...

3. Uczucia same w sobie nie są grzeszne. Mogą nimi być - gdy chodzi o relacje z innymi - konkretne czyny, słowa czy zaniedbanie. Myśli o tyle, o ile są krzywdzące a Ty bezkrytycznie byś je przyjmowała... Nawet jednak, gdy źle myślisz o rodzicach, trudno mówić o grzechu ciężkim, dopóki nie przejawia się to w konkretnym złym czynie... Gdy żal wynika z faktu, ze rodzice rzeczywiście postępują nie tak jak trzeba, to trudno mówić o jakimkolwiek grzechu... Tak to chyba trzeba widzieć...

J.