, 17.07.2003 12:01

Katecheta mówi że jak chcę ukraść i nie uda mi się np. ktoś mnie przyłapie lub tego nie ędzie to mam grzech, nie jest moją sprawą że Bóg uchronił mnie od czynu - mam i tak grzech. A w pytaniu z 13. VII była podobna sytuacja gdyby nie zeszło na rozmowę o świętokradztwach to bym dalej to robił - bo się bałem że nie ma ratunku. Czy wy macie rację czy ja. Czy mogę spokojnie zostawić to czy mam się tym dręczyć dalej?

Niczym nie musisz się dręczyć. Oba przypadki są bowiem innej natury. W przypadku kradzieży (oczywiście teoretycznie) chciałeś zła i gdyby ktoś Ci nie przeszkodził byłbyś to zrobił. W drugim w sposób wolny podjąłeś decyzję, aby w grzechu nie trwać. Nikt Ci nie przeszkodził, tylko wyjaśniając pomógł podjąć właściwą decyzję. Odnosząc to do kradzieży: to tak, jakby ktoś tłumaczył Ci, żebyś porzucił myśl o kradzieży, a Ty byś go posłuchał i zmienił decyzję.
Naprawdę, zaufaj spowiednikom i katechecie. Bóg na pewno nie chce, by ludzie ciągle doszukiwali się w swych czynach grzechu. Powiedz Mu o swoim problemie i z ufnością Mu się powierz. On jest Bogiem dobrym i kochającym. A nie despotycznym dręczycielem ciągle dopatrujcym się w ludziach zła... Poczytaj Ewangelie...

J.