janek 03.08.2003 13:42

kim był ico robił św. wawrzyniec proszę o życiorys.

Wawrzyniec, diakon, męczennik rzymski. Był w starożytności i średniowieczu jednym z najbardziej popularnych świętych. „Liber Pontificalis” wiąże wyraźnie jego śmierć z męczeństwem papieża Sykstusa II, który zginął 6 sierpnia 258 r. razem z czterema diakonami. Wnioskując z metod, jakie stosowano w czasie tego bardzo gwałtownego prześladowania, uczeni sądzą, że zarówno papież, jak i jego pomocnicy zginęli tego samego dnia i w ten sam sposób. Mimo to „Passio”, która o Wawrzyńcu opowiada w sposób niezwykle dramatyczny, przesuwa jego śmierć na 10 sierpnia i utrzymuje, że przedtem miał czas pożegnać się z papieżem i rozdać zarządzaną przez siebie majętność ubogim. Twierdzi też, że zginął na rozpalonej kracie, a cierpiąc na niej, miał siły do prowadzenia dowcipnego dialogu z oprawcami. Tę mało prawdopodobną i niezgodną z ówczesnymi praktykami wersję, ukształtowaną może pod wpływem opowiadań o męczennikach frygijskich, znali już i popularyzowali tacy pisarze, jak Ambroży, Prudencjusz, Augustyn, Maksym z Turynu i Damazy. W każdym razie już w pierwszej połowie IV stulecia na cmentarzu przy Via Tiburtina obchodzono święto męczennika Wawrzyńca. Jest wspomniany w „Kalendarzu kartagińskim”, a w sakramentarzu zwanym „Leonianum” posiada aż czternaście formularzy. Jego grób stał się najbardziej odwiedzanym przez pielgrzymów. Już za Konstantyna Wielkiego zbudowano tam bazylikę, którą później kilkakrotnie przebudowywano. Wawrzyniec wszedł też wcześnie w poczet świętych wspominanych w rzymskiej modlitwie eucharystycznej (kanonie). Jego kult rozszerzył się z czasem na cały Zachód, ale dotarł także na Wschód. Niemcy przypisywali mu swe zwycięstwa nad Madziarami (X w.), Filip II Hiszpański na jego cześć kazał wybudować Escorial w rozplanowaniu przypominającym kratę. Czczono męczennika jako patrona ubogich, piekarzy, kucharzy i bibliotekarzy. Wzywano go w czasie pożarów i przeciw chorobom reumatycznym. Otoczono go też rozmaitymi legendami, że wspomnimy tylko wierzenie, jakoby co piątek zstępował z nieba do czyśćca, by wyzwolić stamtąd jedną duszę. Kult Wawrzyńca wcześnie rozprzestrzenił się także na ziemie polskie, a dzień, jemu poświęcony, ongiś wysokiej rangi liturgicznej, skojarzył się z terminami rolniczymi.

Wawrzyniec z Rrindisi, doktor Kościoła. Juliusz Cezary Russo urodził się 22 lipca 1559 r. w Brindisi (Brindisium). Imię Wawrzyniec otrzymał po wstąpieniu do kapucynów w roku 1575. Otrzymawszy gruntowną formację intelektualną i duchowną, wcześnie zaczął zwracać na siebie uwagę jako kaznodzieja, gorliwy apostoł — także wśród Żydów — oraz kierownik dusz. Te i tym podobne zalety predystynowały go do sprawowania urzędów zakonnych. Piastował je też niemal bez ustanku. Był więc prowincjałem w Toskanii (1590—1592), Wenecji (1594—1596) i Szwajcarii (1598), a w tym czasie wybierano go też na definitora generalnego. Od r. 1599 przebywał w Austrii i Czechach, przewodząc pierwszym kapucynom w tych krajach. W r. 1602 wybrano go na generała zakonu. Sprawował ten urząd do r. 1605. W trzy lata później widzimy go znów w monarchii habsburskiej, a od r. 1611 do 1612 w Tyrolu i Bawarii. Wszędzie tam zdobywał sobie ogromny autorytet i popularność. W r. 1601 przyczynił się. do odniesienia zwycięstwa nad Turkami pod Szekesfehervar (Węgry). Nie jedyny to wkład Wawrzyńca w sprawy publiczne. Niemały wpływ wywarł na politykę religijną książąt katolickich, zwłaszcza Maksymiliana I Bawarskiego. Przyczynił się wydatnie do zmontowania Ligi Świętej. W r. 1609 jeździł z misją na dwór hiszpański. Załatwiał też wiele spraw we Włoszech, zasłynął m. in. z tego, że pośredniczył w sporze między książętami sabaudzkimi a koroną francuską o dziedzictwo Montferratów. Ostatnią misją była podróż do Hiszpanii podjęta w r. 1619 dla obrony Neapolu przed uciskiem wywieranym na ludność przez wicekróla. W czasie tej właśnie podróży ciężko zaniemógł. Zmarł 22 lipca 1619 r. w Lizbonie. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Składają się na nią przede wszystkim duże zbiory homiletyczne, pełne myśli, zdrowej doktryny i nawiązań biblijnych. W „Explanatio in Genesim” wykazał Wawrzyniec ponadto rzadką podówczas znajomość języka hebrajskiego i egzegezy żydowskiej oraz staranie o dokładne wskazanie sensu wyrażeń. Napisał także dziełko „Lutheranismi Hypotyposis”, a w nim nakreślił historię luteranizmu, jego teologię i naukę o Kościele oraz oddziaływanie na innych. Beatyfikowano go w r. 1783. Kanonizował go w r. 1881 Leon XIII. Natomiast doktorem Kościoła ogłosił w r. 1959 Jan XXIII. Pamiątkę obchodzono zawsze 21 lipca (22 zajęty jest przez wspomnienie Marii Magdaleny).

r.