WK 07.05.2020 00:21

Szczęść Boże!

Mam dość dziwny problem. Otóż teraz, gdy nie mogę pójść do spowiedzi, staram się wzbudzić w sobie żal doskonały. Jednak nie w porę. Bowiem, gdy przygotowuję się z rachunku sumienia, wtedy ze stresu czy uda mi się ten żal wzbudzić, rzecz jasna nie udaje mi się - za bardzo skupiam się na sobie. Jednak wydaje mi się, że niejednokrotnie taki żal w sobie wzbudziłem, ale rzecz jasna, nie po rachunku sumienia. Nie wiem czy taki żal w ogóle się liczy. Niestety to skupienie na sobie nie pomaga mi w akcie żalu doskonałego...

Czy taki żal wzbudzony niezależnie od rachunku sumienia mogę w ogóle uznać? Jeśli nie, to w jaki sposób mam go wzbudzić bezpośrednio po rachunku sumienia, kiedy ze stresu zdobywam się jedynie na żal niedoskonały (albo nawet żaden)?

Dziękuję

Odpowiedź:

Kolejność rachunek sumienia, żal za grzechy istotna jest o tyle, że człowiek musi wiedzieć, za co żałuje. Jeśli już jednak przed zrobieniem go znasz swoje najgorsze grzechy i za nie już wtedy żałujesz, to fakt, że nie dość dobrze zrobisz go po rachunku sumienia nie oznacza braku żalu. Zresztą sama decyzja, by pójść do spowiedzi, zwłaszcza gdy nie jest się przymuszonym do tego jakąś okazją (ślub, pogrzeb), najczęściej już świadczy o żalu.

Żal niedoskonały do spowiedzi wystarczy. Z wyłuszczoego wyżej powodu przypuszczam jednak, że raczej nigdy u Ciebie nie jest tak, że nie żałujesz. Z jakiegoś powodu do tej spowiedzi idziesz, starasz się wzbudzić uczucie żalu, choć nie zawsze wychodzi....

Piszę o tym dość często, ale chyba muszę tu jeszcze jedno dodać: żal to nie uczucie. To raczej pewna postawa odwrócenia się do grzechu. Miernikami jego prawdziwości są takie rzeczy, jak wspomniana wcześniej intencja pójścia do spowiedzi, uczciwość w prowadzeniu rachunku sumienia (bez usprawiedliwiania się) i potem wyznaniu grzechów, szczerość postanowienia poprawy, a w końcu także to, czy się jakoś naprawia wyrządzone zło czy nie... Każdy z tych elementów, nawet wzięty osobno, może wskazywać na szczerość żalu za grzechy...

J.