Mam nadzieję

Z Psalmu 22

Moja dusza będzie żyła dla Niego,
potomstwo moje Jemu będzie służyć,
przyszłym pokoleniom o Panu opowie.
I sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi,
który się narodzi: «Pan to uczynił».

Psalm 22 nie jest cały, wbrew temu, co może się zdawać czytając powyższe, jakąś pieśnią wychwalającą Boga. Jest raczej skargą kierowaną do Boga w wielkim ucisku. „Nie stój z dala ode mnie, bo klęska jest blisko, a nie ma wspomożyciela” – woła wcześnie Psalmista do Boga. „Otacza mnie mnóstwo cielców,osaczają mnie byki Baszanu. Rozwierają przeciwko mnie swoje paszcze,
jak lew drapieżny i ryczący; rozlany jestem jak woda i rozłączają się wszystkie moje kości; jak wosk się staje moje serce,we wnętrzu moim topnieje”. To zresztą Psalm – proroctwo. Jakby opisywał mękę Jezusa na krzyżu...

Psalmista ma jednak nadzieję, że jego udręka kiedyś się skończy; że Bóg go uratuje. I wtedy odpłaci Bogu swoją wiernością i głoszeniem Jego chwały.

Bóg uratował swojego Syna, Jezusa. Sprawił że On zmartwychwstał. I odtąd Jego uczniowie, a wraz z nimi i On, głoszą po świecie chwałę Boga. A my? Obyśmy umieli, gdy zło się wycofuje nie tyko dziękować Bogu, ale i dawać świadectwo temu, że jest dobry i łaskawy.

Wiele już razy, Chryste, doznawałem w życiu różnych… no, może nie zawsze naprawdę trudnych, ale jakoś nieprzyjemnych sytuacji. Dziś dziękuję Ci za nie.  No, może przynajmniej za większość z nich. Bo dzięki nim odkryłem, że nie warto swoich nadziei składać w sprawach tego świata. Zrozumiałem, że jedyną sensowną nadzieją jest ta, którą dajesz mi Ty; nadzieja, że jesteś dobry, że chcesz mojego dobra i że chcesz mojego wiecznego szczęścia w niebie. Powtarzam dziś, jak robiłem to w życiu już wiele razy, słowa Piotra: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego”. Tak, wiem, że trwanie przy Tobie ma sens. A wszystko inne o tyle, o ile jest jakoś z tym trwaniem przy Tobie związane.