10.08.2007 13:39

W artykule pt. „Naczynia połączone” z Gościa Niedzielnego nr 44/2006 znalazłem takie sformułowanie: ”Dorota zdumiała się, gdy spowiednik poprosił, by głośno powiedziała: tato, mamo, przebaczam wam. Jej rodzice od kilku lat nie żyli. – Twoje nieprzebaczenie może ich wiązać nawet po śmierci– wyjaśnił kapłan”. Czy rzeczywiście Pan Bóg ma ręce związane tym, że komuś nie wybaczyliśmy? Co zrobić, gdy sprawca zła, które nas dotknęło, nie prosi o przebaczenie?

Każde wyrządzone zło powinno być jakoś odpokutowane. Czyli naprawione. Gdy jego skutki ciągle komplikują czyjeś życie, wtedy trudno mówić o jego naprawieniu. Na ile winowajca jest po latach winny, że

a) na kimś skutki zła ciągle ciążą,
b) ktoś mu zła nie darował...

Trudno o jednoznaczną odpowiedź. Czasem winowajca mógł w kwestii naprawienia zła czy uzyskania przebaczenia rzeczywiście niewiele zrobić. Ale bywa i tak, że mimo przepraszania, pokrzywdzony nie chce mu darować; uparcie trwa w nienawiści, poczuciu krzywdy. Rozsądzenie tych spraw trzeba zostawić Bogu. Także to, na ile brak czyjegoś przebaczenia może przedłużać pobyt zmarłego w czyśćcu. Tajemnica grzechu, jego rażących skutków, jest chyba bardziej skomplikowana, niż to się na pozór wydaje. Wystarczy uświadomić sobie, że wiele kobiet trudniących się nierządem, było w młodości wykorzystywanych seksualnie. Jeden zły czyn przyczynił się do zburzenia ich życia...

Jak by nie było kapłan z owego przykładu chyba dobrze zrobił, skłaniając Dorotę do wybaczenia. Na pewno było to ważne dla niej samej, pomagało uleczyć jej życie. A jeśli mogło przyczynić się do skrócenia mąk czyśćcowych jej rodziców, to tym bardziej było warto...

Co zrobić, gdy winowajca nie prosi wybaczenie... To zależy. Jeśli krzywda, zwłaszcza wielka trwa, należałoby dążyć do tego, by krzywdziciel zmienił postępowanie. Oczywiście przy użyciu moralnie godziwych środków. Jeśli chodzi o drobiazgi albo sprawy dawno minione, powinniśmy chyba jednak chętnie wybaczyć. Zwłaszcza jeśli winowajca dawno już się zmienił....

J.