soul 11.05.2005 21:15

Czy św. Emilia obejmuje nad czymś patronat????Proszę o jak najszybszą odpowiedź:)Czego jest patronką?

Święte o tym imieniu (albo mające tak na drugie imię) nie są zbyt liczne. Przedstawimy tu życiorys najbardziej znanej, Emilii de Vialar (za książką „Twoje imię” H. Frosa i F. Sowy). Nic nam nie wiadomo, jakoby uważano ją za patronkę jakiejś konkretnej grupy osób czy świętą pomagającą szczególnie w jakichś sprawach.

Emilia de Vialar urodziła się w Gaillac na południu Francji 12 września 1797 r. Straciwszy wcześnie matkę, przez dwa lata (1810-1812) przebywała u zakonnic w Paryżu. Powróciwszy do rodzinnego domu, przez dwadzieścia lat musiała cierpliwie znosić drażliwe usposobienie owdowiałego ojca i niechęć otoczenia. Do tych cierpień dołączyły się jeszcze rozterki wewnętrzne, które trapiły jej wrażliwą duszę. W r. 1832 nieoczekiwanie odzyskała spokój duszy. Prowadzenie domu przejęła bratowa, ona zaś stała się spadkobierczynią poważnej fortuny pozostawionej przez ciotecznego dziadka, Sprowadziła wówczas do Gaillac trzy przyjaciółki, które jak ona dawno marzyły o życiu zakonnym i założyła zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia (anioła Gabriela).
Uzyskawszy aprobatę biskupa, w kilka lat później wyjechała z paru siostrami do Algieru, dokąd zapraszał ją brat, oficer armii francuskiej. Przeżyła tam nowy okres poważnych strapień. Miejscowy biskup żądał, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne. Gdy Emilia taktownie odmówiła, biskup ją i jej towarzyszki obłożył ekskomuniką, a w końcu spowodował u władz cywilnych wydalenie Emilii z Algieru. Sposób, w jaki zniosła te bolesne przeciwności, został w dekrecie kanonizacyjnym uznany za dowód heroiczności jej cnót. Ale nie na tym koniec przeciwności znamionujących jej życie. Po powrocie do kraju, trudności stawiane Emilii przez zmieniających się zwierzchników kościelnych sprawiły,że kilkakrotnie musiała przenosić główny dom zgromadzenia. Osiadła wreszcie pod Marsylią, gdzie serdeczną opiekę zapewnił siostrom założyciel oblatów, biskup de Mazenod. W 1842 r. otrzymała także dla swego zgromadzenia tzw. dekret pochwalny Stolicy Świętej, wstępny krok dla pełnej aprobaty papieskiej. Zmarła 24 sierpnia 1856 r. założywszy czterdzieści dwa domy zakonne, oddane pracy pedagogicznej lub szpitalnej. Dziś zgromadzenie liczy ponad półtora tysiąca sióstr, zamieszkujących 139 domów zakonnych. Emilię beatyfikował (1939) i kanonizował (1951) Pius XII.

red.