wezyr 21.10.2003 12:59
Czy ekskomunika jest tym dla potepienia czym uznanie za swietym dla zbawienia, mowiac krotko czy ekskomunika wyklucza zbawienie? Czy zawsze ksiadz, ktory odchodzi z kaplanstwa zostaje oblozony ekskomunika (...)
Odpowiedź:
W Kodeksie Prawa Kanonicznego (kanon 1331) napisano:
§ 1. Ekskomunikowanemu zabrania się:
1° jakiegokolwiek udziału posługiwania w sprawowaniu Ofiary eucharystycznej lub w jakichkolwiek innych obrzędach kultu;
2° sprawować sakramenty i sakramentalia oraz przyjmować sakramenty;
3° sprawować kościelne urzędy lub posługi albo jakiekolwiek inne zadania, bądź wykonywać akty rządzenia.
§ 2. Jeśli ekskomunika została wymierzona lub deklarowana, przestępca:
1° gdyby chciał działać wbrew postanowieniu § 1, n. 1, powinien być usunięty albo czynność liturgiczna powinna być przerwana, chyba że przeszkadza temu poważna przyczyna;
2° nieważnie podejmuje akty rządzenia, które według § 1, n. 3, są niegodziwe;
3° nie może korzystać z przywilejów wcześniej mu udzielonych;
4° nie może ważnie otrzymać w Kościele godności, urzędu lub innego zadania;
5° dochody z tytułu godności, urzędu, jakiegokolwiek zadania i posiadanej ewentualnie w Kościele pensji nie stanowią jego własności.
Porównanie ekskomuniki do ogłoszenia czyjegoś wiecznego potępienia jest nieporozumieniem. Kościół zresztą nigdy takich rzeczy nie robi. Kara ta ma skłonić przestępcę do poprawy. Nie jest czymś nieodwołalnym. Jeśli przestępca odstąpił od uporu wręcz nie można mu zwolnienia z kary odmówić (kanon 1358 §1). Nie wyklucza także możliwości zbawienia. Miłosierdzie Boże nie zna granic i ekskomunikowany może nawrócić się choćby w ostatniej chwili swojego życia. I choć nikt z niego kary nie zdjął, dla Boga. który zna tajniki ludzkiego serca, zapewne nie będzie to miało znaczenia. Trzeba jednak dodać, że niemożność uczestniczenia w życiu sakramentalnym na pewno utrudnia (ale nie uniemożliwia) osiągnięcie zbawienia...
Za samo odejście ze stanu kapłańskiego nigdy nie wymierza się (ani też nie zaciąga się mocą samego prawa) kary ekskomuniki. Jeśli kapłan porzucający kapłaństwo został w ten sposób ukarany, to musiały ku temu istnieć inne ważne przyczyny...
J.
§ 1. Ekskomunikowanemu zabrania się:
1° jakiegokolwiek udziału posługiwania w sprawowaniu Ofiary eucharystycznej lub w jakichkolwiek innych obrzędach kultu;
2° sprawować sakramenty i sakramentalia oraz przyjmować sakramenty;
3° sprawować kościelne urzędy lub posługi albo jakiekolwiek inne zadania, bądź wykonywać akty rządzenia.
§ 2. Jeśli ekskomunika została wymierzona lub deklarowana, przestępca:
1° gdyby chciał działać wbrew postanowieniu § 1, n. 1, powinien być usunięty albo czynność liturgiczna powinna być przerwana, chyba że przeszkadza temu poważna przyczyna;
2° nieważnie podejmuje akty rządzenia, które według § 1, n. 3, są niegodziwe;
3° nie może korzystać z przywilejów wcześniej mu udzielonych;
4° nie może ważnie otrzymać w Kościele godności, urzędu lub innego zadania;
5° dochody z tytułu godności, urzędu, jakiegokolwiek zadania i posiadanej ewentualnie w Kościele pensji nie stanowią jego własności.
Porównanie ekskomuniki do ogłoszenia czyjegoś wiecznego potępienia jest nieporozumieniem. Kościół zresztą nigdy takich rzeczy nie robi. Kara ta ma skłonić przestępcę do poprawy. Nie jest czymś nieodwołalnym. Jeśli przestępca odstąpił od uporu wręcz nie można mu zwolnienia z kary odmówić (kanon 1358 §1). Nie wyklucza także możliwości zbawienia. Miłosierdzie Boże nie zna granic i ekskomunikowany może nawrócić się choćby w ostatniej chwili swojego życia. I choć nikt z niego kary nie zdjął, dla Boga. który zna tajniki ludzkiego serca, zapewne nie będzie to miało znaczenia. Trzeba jednak dodać, że niemożność uczestniczenia w życiu sakramentalnym na pewno utrudnia (ale nie uniemożliwia) osiągnięcie zbawienia...
Za samo odejście ze stanu kapłańskiego nigdy nie wymierza się (ani też nie zaciąga się mocą samego prawa) kary ekskomuniki. Jeśli kapłan porzucający kapłaństwo został w ten sposób ukarany, to musiały ku temu istnieć inne ważne przyczyny...
J.
