Gość 25.03.2025 16:58

„Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat rozkoszą, a święty dzień Pana - czcigodnym, jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani nie omawiać spraw swoich, wtedy znajdziesz twą rozkosz w Panu.” (Iz 58:13-14)

Dotychczas myślałem (i chyba większość katolików również tak uważa), że w niedzielę (aktualny szabat) należy powstrzymywać się od „prac niekoniecznych”. Zresztą tak nam mówi pierwsze Przykazanie Kościelne: „W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych.”

Jednakże według powyższego fragmentu z Księgi Izajasza, w niedzielę należy „spraw swych nie załatwiać” i „nie przeprowadzać swej woli ani nie omawiać spraw swoich”. Czy to znaczy, że mamy również w niedzielę rezygnować z własnych przyjemności i zachcianek? Mamy nie omawiać spraw swoich, a zatem mamy nawet nie myśleć o tym co nas czeka jutro, pojutrze? Co jeśli czyjąś wolą jest np. Pójście na spacer lub pojechanie gdzieś w celu odpoczynku? Ma z tego zrezygnować, by nie przeprowadzać swej woli?

A zatem czego dokładnie nie należy robić w szabat - niedzielę?

Z góry dziękuję za wytłumaczenie,
Pozdrawiam.

Odpowiedź:

Chrześcijanin, katolik, ma trzymać się nie Izajasza, ale katechizmu. Bo katechizm uporządkowaną wykładnią nauki Chrystusa, nie to, co kilka wieków przed Nim powiedział prorok. To tak ogólnie. A konkretniej...

Musimy pamiętać w jakim kontekście, w jakich czasach Izajasz głosi swoje proroctwo. To nie są czasy weekendów, turystyki i leżenia w szabat na leżaku w ogródku. "Swoje sprawy" o których pisze Izajasz to nie realizowanie jakiegoś swojego hobby, ale przeróżne interesy gospodarcze czy finansowe. Podróże w tym czasie odbywano nie dla celów krajoznawczych, ale w interesach właśnie - ot, karawany kupieckie. Chodzi o to, by w szabat porzucić swoje codzienne troski, sprawy, swoją codzienna pracę - o ile nie jest to praca konieczna jak przygotowanie posiłku sobie czy swoim zwierzętom - a zwrócić serce ku Bogu.

J.