Ewa 09.02.2005 10:29

Jaka jest historia 40 godzinnego nabożeństwa i dlaczego tak naprawde ma ono mniej niż 40 godzin?

Praktyka 40-godzinnego nabożeństwa nawiązuje do tradycyjnego przebywania Jezusa w grobie przez 40 godzin. Są źródła, które każą szukać inspiracji w biblijnym obrazie czterdziestodniowego postu i modlitwy Chrystusa na pustyni. Trudno określić czas powstania tej formy adoracji. Prawdopodobnie jej początek sięga końca XVI wieku. Niełatwo również ustalić, kto tę formę modlitwy zapoczątkował. Historycy liturgii przypisują jej autorstwo jezuitom. Są też tacy, którzy wskazują na św. Filipa Nereusza (1515-1595) albo na św. Antoniego Marię Zaccarię (1502-1539).
Z czasem nabożeństwo przyjęło formę modlitwy błagalnej i ekspiacyjnej jako wynagrodzenie za grzechy popełnione w czasie karnawału. Polega ono na całodziennej adoracji Najświętszego Sakramentu. Zazwyczaj rozpoczyna się po ostatniej Mszy św. dopołudniowej w niedzielę, jest każdorazowo przerywane na czas sprawowania Eucharystii oraz w nocy, a kończy się we wtorek wieczorem przed Popielcem. Celem tego nabożeństwa jest pogłębienie więzi wierzących z Chrystusem obecnym w Sakramencie Ołtarza - obecnym na sposób trwały w przechowywanym w tabernakulum Chlebie Eucharystycznym. Adoracja wywodzi się więc od Mszy św. i do niej ma prowadzić, jako do źródła i szczytu. Dlatego nabożeństwo czterdziestogodzinne powinno rozpocząć się od uroczyście celebrowanej Liturgii Eucharystii i w ten sam sposób się zakończyć.

WAM.