Adrian 10.08.2003 17:07

Czy odpuszczenie grzechów można uzyskać tylko i wyłącznie podczas spowiedzi? Wydaje mi sie że jeśli ktoś umrze mając na sumieniu grzech ciężki ale za niego żałuje i w swoim życiu starał się być "dobry" ale mu nie do końca to wychodziło i nie dopełnił spowiedzi to nie można powiedzieć że jest potępiony jak to jest?

Przypomnijmy, że Kościół nigdy nie mówi o pewności czyjegoś potępienia. Zaznaczyliśmy to zresztą w niedawnej naszej odpowiedzi dotyczącej tego tematu...
Bóg odpuszcza człowiekowi wszystkie grzechy poprzez sakrament chrztu. Spowiedź jest jednak jedynym zwyczajnym sposobem, przez który wierni dostępują pojednania z Bogiem i Kościołem. Zwalnia ich z niej tylko niemożliwość fizyczna lub moralna wyspowiadania się (Katechizm Kościoła Katolickiego 1484). W takim wypadku wystarcza sam szczery żal za grzechy...
W pytaniu kryje się jednak pewien dylemat: ktoś starał się w życiu być dobry, ale mu nie do końca wychodziło... Przecież za drobne zło, albo wielkie, lecz popełnione nie do końca świadomie czy dobrowolnie (czyli grzechy lekkie) nikt nam nie grozi wiecznym potępieniem! Takie rozumowanie, bagatelizujące w gruncie rzeczy grzechy ciężkie i przypisujące popełniającemu je dobrą wolę nie wydaje nam się słuszne...

Na pewno Bóg w takich wypadkach weźmie także pod uwagę całokształt życia człowieka. Jak napisaliśmy, dobre czyny mogą być powodem, dla którego w ostatniej chwili życia dostąpi człowiek ten łaski żalu i nawrócenia... O sprawach tych tak napisano w Katechizmie:

1434 Wewnętrzna pokuta chrześcijanina może wyrażać się w bardzo zróżnicowanych formach. Pismo święte i Ojcowie Kościoła kładą nacisk szczególnie na trzy formy: post, modlitwę i jałmużnę. Wyrażają one nawrócenie w odniesieniu do samego siebie, do Boga i do innych ludzi. Obok radykalnego oczyszczenia, jakiego dokonuje chrzest lub męczeństwo, wymienia się jako środek otrzymania przebaczenia grzechów: wysiłki podejmowane w celu pojednania się z bliźnim, łzy pokuty, troskę o zbawienie bliźniego, wstawiennictwo świętych i praktykowanie miłości, która "zakrywa wiele grzechów" (1 P 4, 8).

1435 Nawrócenie dokonuje się w życiu codziennym przez czyny pojednania, troskę o ubogich, praktykowanie i obronę sprawiedliwości i prawa, wyznanie win braciom, upomnienie braterskie, rewizję życia, rachunek sumienia, kierownictwo duchowe, przyjmowanie cierpień, znoszenie prześladowania dla sprawiedliwości. Najpewniejszą drogą pokuty jest wzięcie każdego dnia swojego krzyża i pójście za Jezusem.

1436 Eucharystia i pokuta. Źródłem i pokarmem codziennego nawrócenia i pokuty jest Eucharystia, ponieważ w niej uobecnia się ofiara Chrystusa, która pojednała nas z Bogiem. Karmi ona i umacnia tych, którzy żyją życiem Chrystusa; jest "środkiem zaradczym uwalniającym nas od grzechów powszednich i zachowującym od grzechów śmiertelnych".

1437 Czytanie Pisma świętego, Liturgia Godzin, modlitwa "Ojcze nasz", każdy szczery akt kultu lub pobożności ożywia w nas ducha nawrócenia i pokuty oraz przyczynia się do przebaczenia grzechów.

1438 Okresy i dni pokuty w ciągu roku liturgicznego (Okres Wielkiego Postu, każdy piątek jako wspomnienie śmierci Pana) są w Kościele specjalnym czasem praktyki pokutnej. Okresy te są szczególnie odpowiednie dla ćwiczeń duchowych, liturgii pokutnej, pielgrzymek o charakterze pokutnym, dobrowolnych wyrzeczeń, jak post i jałmużna, braterskiego dzielenia się z innymi (dzieła charytatywne i misyjne).

1439 Droga nawrócenia i pokuty została wspaniale ukazana przez Jezusa w przypowieści o synu marnotrawnym, w której centralne miejsce zajmuje "miłosierny ojciec" (Łk 15, 11-24). Zafascynowanie złudną wolnością; opuszczenie domu ojcowskiego; ostateczna nędza, w której znalazł się syn po roztrwonieniu majątku; głębokie upokorzenie, kiedy musiał paść świnie, co więcej, upokorzenie spowodowane tym, że pragnął pożywić się strąkami, którymi one się żywiły; refleksja nad utraconymi dobrami; skrucha i decyzja uznania się winnym wobec ojca; droga powrotu; wielkoduszne przyjęcie przez ojca, jego radość. W ten sposób przebiega droga nawrócenia. Piękna suknia, pierścień i uczta są symbolami nowego życia, czystego i godnego, pełnego radości, będącego udziałem człowieka, który powraca do Boga i na łono rodziny, jaką jest Kościół. Jedynie serce Chrystusa, które zna głębię miłości Ojca, mogło nam w taki sposób, pełen prostoty i piękna, ukazać bezmiar Jego miłosierdzia.

J.