Maru 07.12.2009 11:35

Mam parę pytań. Nie znalazłam nigdzie żadnej stosownej odpowiedzi, do KKK zajrzałam już dawno dawno na początku poszukiwań odpowiedzi, tak samo jak do Pisma Św., paru encyklik, książek religijnych, dokumentów, itp....

Chciałabym się dowiedzieć, kiedy dokładnie myśli uważane za nieczyste są grzechem? Jest napisane, iż w pełni świadome to grzech, a gdy człowiek robi to podświadomie, we śnie, gdy jest chory psychicznie itp., nie jest grzechem. Tak samo z myślami samookaleczania, samobójstwa... A jeśli jest sytuacja taka, iż człowiek wie, że myślenie takie jest złe, a mimo to wciąż to robi - dając przykład: kobieta pragnie jednego mężczyznę, oboje nie są zamężni, ale są razem , wyobraża sobie pocałunki, przytulania, a nawet współżycie, oczywiście pamiętając, że nie w złych intencjach, tylko z miłości do tej osoby, wie, że takie myślenie jest nie do końca dobre, a wręcz grzeszne,i chce poprzestac tego (bo to męczące, gryzie ją sumienie, czuje się niesprawiedliwa w stosunku do tego mężczyzny), ale wciąż to robi, a próbując oddalić te myśli od siebie, za wolno je odsuwa, tzn. nie przerywa myśli, lecz mówiąc po dzisiejszemu lekko fantazjuje sama przez się, ale wciąż jej jest z tym źle - to to jest grzech (ciężki, jakikolwiek), czy nie? Ogólnie to rozumiem, że myślenie nieczyste o współżyciu pozamałżeńskim jest złe... jednakże czy to tak jak ujęło to Pismo Św. 'Ktokolwiek spojrzy na niewiastę pożądliwie, dopuszcza się grzechu'. Niewiasta w tym cytacie miała znaczenie 'zamężna kobieta', więc czy analogicznie jak spojrzy na niezamężną pożądliwie, to grzechem nie jest, czy jest? W dodatku wyczytałam (nie pamiętam dokładnie, to był jakiś traktat duchownego), że takie myślenie ogólnie nie jest złe, nawet jeśli nie są w małżeństwie razem (i nie są zamęzni z kimś innym), jeżeli jest to myślenie w dobrym kierunku (tzn. nie myślenie o współżyciu jako źródła przyjemności, wychodzącego nie z miłości, a z czystego pożądania, często niezgodnego z pierwotnym znaczeniem aktu współżycia czyli mającego na wzlędzie ewentualne potomstwo; tylko właśnie odwrotnie). W jakim stopniu to jest prawdą?

Do tego pytania dodaję jescze drugie - mówiliście wielokrotnie, że w związku pozamałżeńskim można robić wszystko, o ile nie dojdzie do aktu współżycia albo do wzbudzenia pożądania. Co właściwie macie na mysli pod pojęciem 'pożądanie'? Skoro zwykły pocałunek jest jakąś oznaką pożądania, to wychodzi na to, że nic nie można robić. Poza tym czytałam, że Kościół propaguje wstrzemięźliwość do ślubu właściwie nie dlatego, że to grzech, ale by umocnić miłość między narzeczonymi, potem małżonkami, no i ze względów... etycznych? społecznych? żeby była prawdziwa wierność i pewność, że z nikim wcześniej partner w pełni nie był, oraz by ewentualne potomstwo miało potem całą rodzinę :). Seks przedmałżeński w takim razie nie winien być grzechem. I tu pojawia się dylemat - co jest prawdą? Jeśli to pierwsze, to co można w takim razie robić, skoro i tak właściwie wszystko wynika z pożądania w jakimś stopniu?

Czy jest jakaś przeszkoda, by odmawiać/odśpiewywać żydowskie modlitwy/pieśni? Skoro nasz Kościół wywodzi się od judaizmu, to nie powinno raczej być... Tak samo czy można chodzić na msze, nabożenstwa do świątyń innych religii, jak nie ma się w okolicy innej? Skoro liczy się wiara, to czy będzie się liczyło, jak nie pójdzie się na Mszę do kościoła rzymsko-katolickiego, tylko do synagogi, cerkwii, meczetu, lub pójdzie się do buddyjskiej/shintoistycznej świątyni? Oraz czy jeżeli nie wierzy się w Boga - tylko w inne bóstwa, Allaha, Buddę, czy kogoś/coś tam, ale czyni się dobro, i postępuje moralnie właściwie, to czy tacy ludzie też będą zbawieni? W końcu się liczą uczynki, a nie wiara... Nawet jak się zna religię chrześcijańską, to niewiara w nią nie powinna być karana niedopuszczeniem do życia wiecznego... Tak jak było gdzieś napisane, że nawet jakby się wierzyło w złego boga, a czyniło dobro, to jest się zbawionym, niż ten co wierzy we 'właściwego' boga (skąd mamy wiedzieć zresztą, jaki jest właściwy? czyż nie każde bóstwo jest tym Jedynym? przecież każda religia właściwie wierzy w takiego samego Boga, tylko inaczej wyobrażonego, nawet religie politeistyczne). Kościół bodajże mówi, że kto nie wierzy po chrześcijańskiemu, ten.. hm... jest potępiony.

I moje ostatnie pytanie - jeśli ktoś z Waszego kręgu zna choć trochę język aramejski, chciałabym prosić o zapis w tym języku zdania 'Bóg jest Miłością' (w transkrypcji i alfabecie aramejskim). Chciałam wygrawerować to na różańczyku, ale ani internet, ani znajomi księża nie mogą mi pomóc :).

Z góry dziękuję, szczęść Boże!

Odpowiedź: