tullio campagnolo 05.05.2007 11:26
Witam,
mam pytanie takiej treści: co to znaczy, że otrzymamy wszystko o co prosimy Boga jeśli tylko w niego wierzymy ("kto wierzy we Mnie")?
Czy tu rozchodzi się o wiarę jedynie w realne istnienie Boga (Szatan też w Jego istnienie przecież wierzy...) czy raczej chodzi o wiarę zarówno w Boga jako byt realnie istniejący ale - co jest kluczowe - "z dodatkiem" wiary w Bożą miłość, która nie wzgardzi proszącymi Go o pomoc, dla której nie ma nic niemożliwego, która zawsze gotowa jest do dawania tego o co prosimy i która zawsze daje człowiekowi o co prosi jeśli prawdziwie wierzy w to, że to właśnie my ludzie jesteśmy w centrum zainteresowania Boga i on jest poniekąd dla nas i aby, że się tak niezgrabnie wyrażę, nam służyć...
Innymi słowy: z samej wiary w istnienie Boga (jak w przypadku Diabła) jeszcze przecież nic nie wypływa i niczym to nie skutkuje. Trzeba też (przynajmniej ja tak to rozumiem) wierzyć w to, że Bóg jest dla nas, chce nam "służyć", kocha nas a Jego miłość i pomoc są w zasięgu każdego kto o nią prosi z ufnością i wiarą w to, że Bóg naprawdę nas wysłuchuje i nie jesteśmy mu obojętni (bo przecież sam nam to całe swe życie mówił, na tym się wszystko opiera...)
Cały ten mój wywód ma sens (jak dla mnie) i jest logiczny, ale chciałbym się upewnić czy gdzieś tu nie ma jakiegoś błędu czy mylnej drogi rozumowania.
Pozdrawiam!
Odpowiedź:
Taka wiara przenosi góry. Bo nie ugnie się i nie załamie wobec przeciwności. Bo jeśli widzi, że to co robi jest dobre i wie, że Bóg tego pragnie, to z zaufaniem przyjmie i pozorną klęskę.
Są tacy święci, którzy umarli w zapomnieniu, a po ich śmierci ich praca przyniosła olbrzymie owoce. Wszystko, o co prosili, spełniło się - po ich śmierci. Ironia? Nie. Ich wiara przeniosła góry. Góry niechęci, złości, żalu, strachu...
Owszem - to zaufanie rodzi się z ufności w Bożą miłość. W Jego opiekę nad nami. bez tej wiary nie ma zaufania. Ale to jeszcze za mało.
"Służyć" - piszesz... Rozumiem, że zabrakło słowa. Że chodzi o miłość, która obdarowuje, miłość ojca do syna wyrażająca się w słowach: "wszystko, co moje, jest Twoje" (to z przypowieści o synu marnotrawnym). Ale zauważ - to działa, powinno działać w obie strony. Na miłość trzeba odpowiedzieć miłością i takim samym obdarowaniem. Więc - nie mam już nic dla siebie, wszystko jest Boga. Nie dlatego, że mi odebrał, dlatego że sam oddaję.
A ponadto - trzeba pamiętać, że Bóg jest Bogiem, a nie my. I że to On wie, co dla nas dobre. I że nasza miłość do Niego, nasza ufność w Jego miłość do nas, powinna prowadzić do oddania Mu także naszych planów. Tak jak On się cały oddał nam...
JK
Jak poradzić sobie ze skrupułami?
To prostsze niż się wydaje. Tylko trzeba przestać kurczowo trzymać się swojego lęku.
- Czy to grzech?
- Czy Bóg istnieje?
- Bóg Trójjedyny
- Czy Jezus jest Bogiem?
- Stworzenie a ewolucja
- Potomstwo Adama i Ewy
- Zbawienie przez krzyż
- Jak się spowiadać?
- Waga grzechów
- Piekło za drobiazg
- Zbawienie bez chrztu
- Wolność czy przeznaczenie
- Jak odkryć powołanie?
- Problem masturbacji
- Nie przed ślubem
- Co wolno w małżeństwie?
- "Rozwód" w Kościele
- Różne wersje Dekalogu
- Jesteś nikim! Czyli problem mobbingu
