O zagadnieniach tych traktuje
Katechizm Kościoła Katolickiego (914-933) oraz trzecia część drugiej księgi
Kodeksu Prawa Kanonicznego.
Osobą konsekrowaną jest osoba, która złożyła publiczne śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa. Osoba składająca tylko przyrzeczenie ewangelicznej czystości nie jest osobą konsekrowaną...
„Instytut zakonny jest wspólnotą, której członkowie, zgodnie z własnym prawem, składają śluby wieczyste lub czasowe, ale odnawiane po upływie czasu oraz podejmują braterskie współżycie we wspólnocie”. (KPK 607 §2). Kolejny paragraf tego kanonu dodaje: „Publiczne świadectwo, jakie zakonnicy winni dawać Chrystusowi i Kościołowi, wymaga oddzielenia od świata, zgodnie z charakterem i celem każdego instytutu”.
„Instytut świecki jest instytutem życia konsekrowanego, w którym wierni żyjący w świecie dążą do doskonałej miłości i starają się przyczynić do uświęcenia świata, zwłaszcza od wewnątrz” (Kanon 710). Wyraźniej różnicę w stosunku do instytutu zakonnego widać w kanonie 714: „Członkowie winni prowadzić życie w zwyczajnych warunkach świata albo samotnie, albo każdy w swojej rodzinie, albo we wspólnocie życia braterskiego, zgodnie z przepisami konstytucji”
W stowarzyszeniach życia apostolskiego nie składa się ślubów zakonnych, choć ich członkowie mogą podejmować rady ewangeliczne przez jakieś więzy określone w konstytucji... (Kanon 731 §1 i2).
M.