DD 07.02.2003 13:59

Czy Kościół Katolicki uznazje interkomunię??? Jeżeli tak to w tkórych kościołach (oczywiście za wyjątkiem wschodnich kościołów katolickich)??

Słowo „interkomunia” jest pojęciem dość nieostrym i różnie rozumianym. W sensie ścisłym jest udziałem chrześcijan, którzy przystępują do Stołu Pańskiego w innym niż własny Kościele po porozumieniu się z hierarchia swoich Kościołów. Myli się ją czasem z intercelebracją (wspólne sprawowanie Eucharystii), komunią wolną (wszyscy, nawet nieochrzczeni mają prawo przyjąć w danym Kosciele komunię) czy komunia otwartą (członkowie jednej denominacji dopuszczają innych)...
Trzeba jasno powiedzieć, że w świetle przemyśleń teologów interkomunia powinna być raczej uwieńczeniem osiągniętej jedności, a nie środkiem do jej budowania... Nie ma sensu wspólna Eucharystia, dopóki jesteśmy podzieleni...

Póki co Kościół katolicki oferuje niektórym wyznaniom coś, co lepiej nazwać „gościnnością Eucharystyczną”. Reguluje to Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 844:
§ 1. Katoliccy szafarze udzielają godziwie sakramentów tylko wiernym katolikom, którzy też godziwie przyjmują je tylko od katolickich szafarzy, z zachowaniem przepisów §§ 2, 3 i 4 niniejszego kanonu, jak również kan. 861, § 2.
§ 2. Ilekroć domaga się tego konieczność lub zaleca prawdziwy pożytek duchowy i jeśli nie zachodzi niebezpieczeństwo błędu lub indyferentyzmu, wolno wiernym, dla których fizycznie lub moralnie jest niemożliwe udanie się do szafarza katolickiego, przyjąć sakramenty pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych od szafarzy niekatolickich tego Kościoła, w którym są ważne wymienione sakramenty.
§ 3. Szafarze katoliccy godziwie udzielają sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych członkom Kościołów wschodnich nie mających pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, gdy sami o nie proszą i są odpowiednio przygotowani. Odnosi się to także do członków innych Kościołów, które według oceny Stolicy Apostolskiej, gdy idzie o sakramenty, są w takiej samej sytuacji, a i wspomniane Kościoły wschodnie.
§ 4. Jeśli istnieje niebezpieczeństwo śmierci albo przynagla inna poważna konieczność, uznana przez biskupa diecezjalnego lub Konferencję Episkopatu, szafarze katoliccy mogą godziwie udzielać wymienionych sakramentów także pozostałym chrześcijanom, nie mającym pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, którzy nie mogą się udać do szafarza swojej wspólnoty i sami o nie proszą, jeśli odnośnie do tych sakramentów wyrażają wiarę katolicką i do ich przyjęcia są odpowiednia przygotowani.
§ 5. W odniesieniu do wypadków, o których w §§ 2, 3 i 4, biskup diecezjalny lub Konferencja Episkopatu nie powinni wydawać norm ogólnych, dopóki nie przeprowadzą konsultacji z kompetentną władzą, przynajmniej lokalną, zainteresowanego Kościoła lub wspólnoty niekatolickiej.

Ostatni paragraf jest wezwaniem do szacunku wobec tych, którzy owej gościnności nie chcą...

WAM.