kuba 05.04.2007 12:43

Szczęść Boże!
Kościół katolicki wśród grzechów cudzych wyróżnia brak działania w obliczu istniejącego zła, a także brak karania tegoż zła.

Ja mam znajomą, która pracuje w patologicznym środowisku i na codzień styka się z dealerami narkotyków (jedna osoba zmarła z przedawkowania), złodziejami, ludźmi odpowiedzialnymi za pobicia, rozboje, stręczycielami, prostytutkami, antykoncepcją, osobami po usunięciu ciąży (prawdopodobnie miały miejsce 2 takie przypadki, o których krążą plotki).... itp.

Na moje pytanie, czy w miejscu jej pracy podejmuje się walkę z tego typu zachowaniami otrzymałem odpowiedź, że raczej biernie współpracuje się z policją, unika się wychodzenia z inicjatywą ze strachu o własne zdrowie, życie, a przede wszystkim o swoich bliskich - i co najgorsze są rzeczywiście powody do takiego lęku. Podpalane piwnice, szantaże, pobicia.... wszystko to nie jest wyssane z palca. Św. Tomasz z Akwinu mówi, że czasami dla ocalenia większego dobra trzeba przyzwolić na istnienie pewnego zła - czy, więc dla ocalenia własnej rodziny można przymknąć oczy na patologie tego środowiska (zwłaszcza narkomanię i aborcję)? Mój spowiednik powiedział mi, że ja jeżeli nie mam bezpośredniego wpływu na bieg tych wydarzeń, nie jestem ich uczestnikiem, a dowiaduję się tylko z relacji osoby trzeciej o istnieniu takiego zła to mogę osobiście najwyżej się pomodlić, albo podjąć umartwienie w intencji nawrócenia złoczyńców. Cały czas, jednak niepokoi mnie sumienie.... mimo spowiedzi.

Czy wiedząc, że gdzieś dzieje się zło odpowiadamy za nie? Czy strach stanowi wystarczające wytłumaczenie, sprawiające iż nie zachodzi grzech cudzy - jedynie grzech lekki, gdyż nie ma w nas pełnego przyzwolenia i dobrowolności?

Czy wogóle jako katolicy jesteśmy np. zobligowani do tropienia zła, aby je zwalczać (np. szukać klinik, w których dokonuje się aborcji, gdyż wiemy, że takie miejsca są, a jak ich nie tropimy to przyzwalamy na zło) - czy może taka postawa jest już skrupulanctwem?

Czy wogóle mamy być kimś w rodzaju krzyżowców, czy wystarczy gdy ograniczymy się tylko do naszego życia osobistego? Np. jak zachować się w stosunku do kolegi, który żyje ze swoją dziewczyną w konkubinacie i najprawdopodobniej współżyje z nią. Czy tylko się modlić, czy również powiedzieć mu coś?

No i co sądzić o mojej znajomej (osobiście to doradzam jej porzucenie tej pracy i opuszczenie tego zdegenerowanego środowiska, gdyż w zasadzie zgadzam się z jej wytłumaczeniem odnośnie niemożności zwalczenia tamtego zła - chociaż nie ukrywam, że czuję się trochę źle z tego powodu)??

Czy wiedza o istnieniu zła w jakimś miejscu jest grzechem cudzym (zaznaczam, jednak miejsce na które mam wpływ osobisty) ?

Bardzo proszę o pomoc

Odpowiedź: