J 06.09.2005 08:48
Kiedyś na czacie dotyczącym powołania do życia samotnego padło stwierdzenie księdza prowadzącego natepujacej treści:"(...) powołanie do życia samotnego o tyle ma sens i wartość - o ile wypływa z miłości, z chęci lepszego służenia Bogu i ludziom". Czy zatem moje powołanie do zycia samotnego nie ma sensu i wartości skoro wypływa z tego powodu, że odczuwam sklonności homoseksualne? Bo przeciez, jeśli te sklonności nie ustapią, to o małżeństwie nie mam co myśleć, gayem na pewno też nie zostanę, a ksiedzem raczej też nie. Po prostu bede musiał życ samotnie. Czy to jest właśnie moje powołanie?
Odpowiedź:
Możesz swoje skłonności potraktować jako krzyż, który wypadło Ci nieść. Wybierając dobrowolnie drogę życia w czystości jako odpowiedź na nie pełnisz wolę Bożą. Wtedy Twoje cierpienie nabiera sensu, bo wypływa z miłości, z chęci lepszego służenia Bogu...
J.
J.
Jak poradzić sobie ze skrupułami?
To prostsze niż się wydaje. Tylko trzeba przestać kurczowo trzymać się swojego lęku.
- Czy to grzech?
- Czy Bóg istnieje?
- Bóg Trójjedyny
- Czy Jezus jest Bogiem?
- Stworzenie a ewolucja
- Potomstwo Adama i Ewy
- Zbawienie przez krzyż
- Jak się spowiadać?
- Waga grzechów
- Piekło za drobiazg
- Zbawienie bez chrztu
- Wolność czy przeznaczenie
- Jak odkryć powołanie?
- Problem masturbacji
- Nie przed ślubem
- Co wolno w małżeństwie?
- "Rozwód" w Kościele
- Różne wersje Dekalogu
- Jesteś nikim! Czyli problem mobbingu
